தேன்கூடு போட்டிக்காக / ஒரு நண்பனின் நிஜம் இது!

டிரங்குப் பெட்டியோடு விகடன் வேலைக்காக நான் சென்னைக்கு வந்த புதிது!

கல்லூரிப் படிப்பு முடித்ததும் ஒரு சில மாதங்களிலேயே ‘மெட்ராஸுக்கு வரியா?’ என்று விகடன் தாத்தா கூப்பிட்டார்! விடுவேனா?

வீட்டில் ரொம்ப யோசித்தார்கள். “மெட்ராஸ் போய் விகடன்ல வேலை பார்த்துக்கிட்டே படிச்ச படிப்புக்காக இன்ஞினியர் வேலையை எப்படியாவது மெட்ராஸ்லயே தேடிக்கிறேன்” என்று பெற்றோரை சமாதானப்படுத்தி பெட்டி தூக்கிவிட்டேன்.

நிஜமாகவே நான் துறுதுறு காமெடியன்தான் அப்போது! ‘757 அண்ணா சாலை’ ஆனந்த விகடன் முகவரி. ‘657 அண்ணாசாலை’யிலேயே ஓடும் பஸ்ஸில் இருந்து குதித்து, நம்பரை எண்ணிக்கொண்டே நடந்த அதி புத்திசாலி.

எப்படி என்கிறீர்களா.. ‘757’ இருப்பது அண்ணாசாலையில் டி.வி.எஸ். பஸ் நிறுத்தம் அருகே. ‘657’ இருப்பது நந்தனம்! இடையே குறைந்தது மூன்று கிலோமீட்டர் தூரம்!!

தப்பித்தவறி கீழே விழுந்தால், வேறு யாரும் பார்ப்பதற்குள் பொசுக்கென எழுந்து வலியை விழுங்கியபடியே சுற்றும் முற்றும் பார்ப்பவர்களே நம்மில் அதிகம். நான் வேறு ரகம். ‘புதையல்’ எடுத்த கதையை ஊர்பூராவும் சொல்லி, அத்தனை பேரையும் சிரிக்கவைத்து அசடு வழியும் அப்பாவி கோயிந்து!

அப்படி ஒரு தமாஷ் சம்பவமே நான் சென்னை வருவதற்குக் காரணம் என்ற கதையை பின்னாளில் கேள்விப்பட்டு நானே வியந்திருக்கிறேன்.

அது என்ன கதை என்றால்.. பழனி மலை முருகன் மூலவர் சிலையை மாற்றப்போவதாக அப்போதைய அ.தி.மு.க.அரசு அறிவித்தது. ‘கூடாது. இது போகர் வடித்த நவபாஷாண சிலை’ என கோடானுகோடி பக்தர்கள் கொதித்தார்கள். குரல் கொடுத்தார்கள்.

அவுட்ஸ்டேண்டிங் மாணவ நிருபராக நான் தேர்வாகியதால், ‘இன்னும் ஆறு மாதங்களுக்கு நீங்கள் உங்கள் ஊரிலிருந்தே ஸ்பெஷல் கரஸ்பாண்டெண்ட் ஆக பணியாற்றலாம்’ என விகடன் எனக்கு போனஸ் கொடுத்திருந்த காலம் அது. கல்லூரிப் படிப்பை முடித்து சொற்ப வாரங்களே ஆகியிருந்ததன. பழனிக்குச் சென்று எல்லாத்தரப்பிலும் தகவல் திரட்டி, தெருவில் உட்கார்ந்து கட்டுரை எழுதி, அங்கிருந்தே ஃபேக்ஸ் மூலம் சென்னைக்கு அனுப்பி வைத்தேன்.

“இதான்யா இந்த வார ஆனந்த விகடன் கவர் ஸ்டோரி. எம்.டி. சந்தேகம் ஏதாச்சும் கேட்டா சரியா க்ளியர் பண்ணனும். அதால நீ என்ன பண்றே.. அப்டியே பஸ் பிடிச்சு மெட்ராஸ் வந்து சேரு” என்றார் சுபா - எனது ஒருங்கிணைப்பாளர். அப்படியே செய்தேன்.

வந்து, எம்.டி. கேட்ட சந்தேகங்களுக்கெல்லாம் பதில் கொடுத்தேன். அதாவது எம்.டி. கூப்பிடுவார். சீனியர்கள் அவரது அறைக்குப் போவார்கள். எம்.டி. கேட்ட சந்தேகங்களுடன் வெளியே வருவார்கள். நான் பதில் சொல்வேன். அதை சுமந்து கொண்டு திரும்பவும் எம்.டி.யைச் சந்திப்பார்கள் சீனியர்கள். அட்டகாசமான கவர் ஸ்டோரியாக அது அந்த வார விகடனிலேயே வெளியானது.

அன்று இரவு அலுவலகத்தில் எல்லோரும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம். மறுநாள் நான் திண்டுக்கல்லுக்கு திரும்புவதாகத் திட்டம். பாரிமுனை சரவணபவனில் இருந்து மெகா சைஸ் கேரியர்களில் சாப்பாடு விகடனுக்கு வரும். இலை போட்டு வெளுத்துக் கட்டிக் கொண்டிருப்பார்கள். அன்றைய ஜோதியில் நானும் ஐக்கியமானேன்.

சாப்பிட்டபடியே பழனி முருகனின் நிலை பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம்.

பேச்சோடு பேச்சாக வெகு சாதாரணமாக நான் சொன்னேன்.. “பாவம் அவர். ஏற்கெனவே ஒரு காதைக் காணோம்!”

பதறிப்போய்க்கேட்டார் அப்போதைய விகடன் துணை ஆசிரியரான (இப்போது குங்குமம் ஆசிரியர்) ராவ் சார்.. “ஏன் என்னாச்சு?”

அதே வேகத்தில் சொன்னேன் நான்.. “அதத்தான் எம்.ஜி.ஆர். கடிச்சுத் தின்னுட்டாருங்குறாய்ங்க!”

ஒட்டு மொத்தப் பேரும் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்கள். இப்போதைய ஆனந்த விகடன் ஆசிரியரான் அசோகனுக்கு அப்போது புரையேறியதாகக் கூட ஞாபகம்!

எம்.ஜி.ஆருக்கு உடல் நிலை சரியில்லாமல் இருந்தபோது மருத்துவ குணமுள்ள நவபாஷாணம் என்பதால் மூலவரின் உடலைச் சுரண்டி எடுத்துக் கொடுத்தார்கள் என்ற குற்றச்சாட்டு இருந்தது. அதைத்தான் அப்படிச் சொன்னேன்.

வயிறு வலிக்கப் பேசிச் சிரித்து, சாப்பிட்டு, தங்கியிருந்த லாட்ஜுக்குப் புறப்படும்போது சொன்னார்கள்.. “நாளைக்கு ஊருக்குப் போக வேணாம். ரெண்டு நாள் இருந்துட்டுப் போய்யா! எம்.டி. உன்னைப் பார்க்கணும்னார். அவர் கொஞ்சம் பிஸி”

உற்சாகமாக “சரி” சொன்னேன். அடுத்த இரண்டு நாளும் குட்டி நாய் போல விகடன் அலுவலகத்தை வளைய வந்தேன். பெரிய நிருபர்களைத் தொந்தரவு செய்து அவர்கள் செய்திக்காக வெளியே செல்லும்போது கூடவே தொற்றிக் கொண்டேன். படு ஜாலியாக கற்றுக்கொண்டேன் பல விஷயங்கள்.

இரண்டு நாளானதும் “எம்.டி. கூப்பிடறாரு” என்றார்கள். பய பவ்யத்தோடு போனேன்.

“வாங்கோ” என எம்.டி. கூப்பிட்ட காட்சி இப்போதும் என் கண்ணுக்குள் நிற்கிறது.

“உங்களைப் பத்தி நிறையச் சொன்னாங்க நம்ம ஆசிரியர் குழுவுல எல்லாரும். மெட்ராஸுக்கு வந்துடுறிங்களா?” என்றார்.

ஆயிரம் பொற்காசுகள் கிடைத்த தருமி மாதிரி வேக வேகமாக தலையாட்டினேன். இதற்காகத்தானே ஆசைப்பட்டாய் கௌதமா!

‘அதத்தான் எம்.ஜி.ஆர். கடிச்சுத் தின்னுட்டாருங்குறாய்ங்க!’ என்று நான் ஆசிரியர் குழுவில் பேசியிருந்ததை நினைவுபடுத்திப் பேசினார் எம்.டி. ஆஹா! அங்கே நான் அடித்த கமெண்ட் எம்.டி. காதுகளுக்கும் கொண்டு போகப்பட்டிருக்கிறது! என்னை சென்னைக்கு விகடனின் முழுநேர ஊழியனாக அழைக்கலாம் என்ற எண்ணத்தை எல்லோரிடமும் விதைத்திருப்பதே அந்த ‘எம்.ஜி.ஆர். கடி’தான்!

ஆச்சு! சென்னைக்காரனாயாச்சு!

ஆனந்த விகடன், ஜூனியர் விகடன், ஜூனியர் போஸ்ட் என மூன்று பத்திரிகைகள் விகடன் நிறுவனத்தில் இருந்து அப்போது வெளிவந்து கொண்டிருந்தன. மூன்றிலும் எழுதுவேன்.

மேன்ஷன் வாழ்க்கை. விகடனின் இப்போதைய தலைமை புகைப்படக்காரரான குமரேசன் அப்போது எனக்கு செட் ஆகியிருந்தார். காலை ஏழு மணிக்கே மேன்ஷன் வந்து விடுவார். முழு நாளுக்கு ஆட்டோ பேசிக்கொள்வோம். குமரேசனுக்கு சென்னை அத்துபடி. எனக்கு எதையெல்லாம் செய்தியாக்கலாம் என்ற தொலைநோக்கு ஓரளவுக்கு அத்துபடி. வேட்டைக்கு கிளம்பிவிடுவோம்.

பகலெல்லாம் செய்தி சேகரிப்புக்காக ஓட்டம். பொழுது போனதும் அலுவலகத்துக்குத் திரும்பி விடுவேன்.

உட்கார்ந்து எழுத ஆரம்பித்துவிடுவேன். கல்லூரியில் அன்றன்றைய பாடங்களை அன்றன்று படிக்கும் பழக்கமில்லை எனக்கு. ஆனால் விகடனில் வேலை பார்த்தபோது அப்படியில்லை. சுடச்சுட எழுதி வைத்து விடுவேன். அப்போதுதான் விடுபடல் ஏதும் இருக்காது என இப்போதும் நம்புகிறேன்.

விடிய விடிய எழுதுவேன். விடிந்ததும் கொஞ்சம்போலத் தூக்கம். தொடரும் மறுநாள் பணிகள் ஏழு மணி சுமாருக்கே.

அலுவலகத்தில் இருக்கும் இரவுகள் இப்போது நினைத்தாலும் இனிக்கும் இரவுகள்! குறிப்பாக இரவுப் பரபரப்பில் அலுவலகம் இருக்கும் இரவுகள்!!

வாரத்தில் மூன்று நாட்கள் அப்படி இருக்கும். ஆனந்த விகடன், ஜூனியர் விகடன், ஜூனியர் போஸ்ட் மூன்று பத்திரிகைகளுக்கும் இறுதிகட்டப் பணிகள் நடக்கும் மூன்று இரவுகள்.

ஒவ்வொரு அணியிலும் வெவ்வேறு ஆட்கள். கே.சுந்தரம், வேயெஸ்வீ என சூப்பர் சீனியர்கள் கொண்டது விகடன் அணி. அசோகன், பாலகிருஷ்ணன் போன்ற சீனியர் மாணவ நிருபர் படை ஜூ.வி. அணி. ஞானி, இரா.ஜவஹர், சுரேஷ்பால் மற்றும் சில விவாதப் பார்ட்டிகள் ஜுனியர் போஸ்ட் அணி.

மூன்று அணியிலுமே நானும் உறுப்பினர்! அவர்கள் பேசுவதை வேடிக்கை பார்ப்பேன். விவாதிப்பேன். வாசகர் கடிதம் தேர்ந்தெடுத்துக் கொடுப்பேன். டயலாக்குகளைச் சரி செய்து கொடுப்பேன். போட்டோ தேடி எடுத்துக் கொடுப்பேன். கூடவே மிமிக்ரி செய்துகாட்டி எல்லோரையும் ரசிக்க வைப்பேன்!

கல்லூரியில் நான் நல்ல மிமிக்ரி ஆர்ட்டிஸ்ட். மேடையேறி எதையாவது கூத்தடித்துக் கொண்டே இருப்பேன். அதையெல்லாம் ஒவ்வொன்றாக எடுத்து விட்டு குஷிப்படுத்துவேன்.

ஒரு சமயம் நான்ஸ்டாப் ஆக அந்தாதி மாதிரி ஐம்பது அறுபது சினிமா பாடல்களைப் பாடிக் காட்டி காமெடி பண்ணிய நாளில் வாயாரச் சிரித்தார் அன்றைய விருந்தினரான ஓவியர் அரஸ். பிறகு என்னைத் தனியே அழைத்து கரிசனத்தோடு சொன்னார்.. “உங்களைப் பார்த்தா என் தம்பி மாதிரியே இருக்கு. தப்பா எடுத்துக்காதிங்க. ஒரு அண்ணன் சொல்றதா நினைச்சுக்கங்க. பணக்கார வீட்டு பொமேரியன் நாய்க்குட்டி மாதிரி துறுதுறுன்னு இப்படி ஜாலியாவே இருக்கிங்களே. எனக்கு உங்க எதிர்காலத்தை நினைச்சா கவலையா இருக்கு!”

அந்த அளவுக்கு கோமாளி வாழ்க்கை!

எழுதும் கட்டுரைகளிலும் காமெடிக்கே முன்னுரிமை!

தலையில்லா முண்டம் வேஷம் போட்டுக் கொண்ட ஒருவரைக் கூட்டிக்கொண்டு நகர்வலம் வந்தேன். எம்.ஜி.ஆர். சமாதியில் திடுதிப் என ஒருவரை மயங்கி விழ வைத்து (ஆக்ட்!) எத்தனை பேர் உதவ வருகிறார்கள் என பார்த்து எழுதினேன். நடு ரோட்டில் போவோரை வழி மறித்து ‘என்ன வச்சிருக்கிங்க உங்க பர்ஸ்ல?’ என கத்தியில்லாமல் மிரட்டிக் கேட்டு எழுதினேன்.

ஒரு கட்டத்தில் அப்போதைய விகடன் இணை ஆசிரியரான மதன் சார், குறும்பு டீம் என ஒரு அணியை உருவாக்கி அதற்கு என்னையே பொறுப்பாளராக நியமித்தார்!

குரூப்பாகவே கலாய்க்க ஆரம்பித்தோம்.

விகடன் நடத்திய ‘ஸ்டார் ஜோக்ஸ்’ போட்டிக்கான பொறுப்பாளரும் நானே!

இவ்வளவு முன் கதைச்சுருக்கம் ஏனென்றால் இப்படியாக காமெடி கீமெடி பண்ணிக்கொண்டு வாழ்க்கையை அதன் போக்கில் அனுபவித்துக் கொண்டிருந்த என்னை வழிப்படுத்த வந்தவன் பற்றிச் சொல்வதற்காகத்தான். அவன் என் வாழ்வில் வந்தான். பெயர் திருப்பதிசாமி!

ப.திருப்பதிசாமி என்றால் விகடன் வாசகர்களுக்குப் பரிச்சயமான பெயர்.

எம்.எல். படித்தவன். சட்ட நுணுக்கங்கள் அறிந்தவன். விகடன் நடத்தி வென்ற பல பொதுநல வழக்குகளின் பின்புலம் அவன். கத்தரிக்கோல் சரஸ்வதி, பூம்புகார் ஷிப்பிங் கார்ப்பரேஷன் ஊழல், மதுரை பாண்டியம்மாள் கொலை (செய்யப்பட்டதாக ஜோடிக்கப்பட்ட) வழக்கு இப்படி அவனுடைய சட்ட அறிவும் ஆலோசனையும் சம்பந்தப்பட்ட பொதுநல வழக்குகளில் விகடன் வென்றது.

கல்லூரிக் காலத்திலேயே கம்பன் கழகப் பேச்சாளன் அவன். எதைப்பற்றிப் பேசினாலும் மறுப்பது கடினம்.

சினிமா கனவுகள் அவனுக்கிருந்ததால் வக்கீல் தொழிலையும் செய்யாமல், தேடி வந்த விகடன் முழுநேர வேலையையும் ஏற்காமல் பகுதி நேர நிருபராகப் பணியாற்றி வந்தான்.

உற்சாகம் அவன் பேச்சில் எப்போதுமே நிரம்பி வழியும்! கேட்பவர்களையும் அது தொற்றிக் கொள்ளும்! நம்பிக்கைகளின் ஒட்டு மொத்த உருவம் அவன்.

வாரம் ஒருவர் அப்போது ஆனந்த விகடன் தயாரித்து வந்த நேரம். திருப்பதி தயாரித்த அந்த இதழ் ‘திகில் ஸ்பெஷல்’ என முடிவானது. ஐடியாக்களை அள்ளி விட்டேன் நான். ‘இதுதான் ஸ்பெஷல்’ என்று சொல்லிவிட்டால் போதும், பத்தே நிமிடங்களில் சிவகாசிப் பட்டாசு போல ஐடியாக்களை பொளந்து கட்டுவது என் ஸ்பெஷாலிடி!

வழக்கமான என் காமெடி வெடிகளுடன் நான் சொன்ன இன்னொரு ஐடியா.. ‘சங்கிலி மனிதர்கள்!’

ஏர்வாடி தர்ஹாவில் மனநல நோயாளிகளைக் குணமாக்குவதற்காக சங்கிலியில் கட்டி வைத்திருப்பார்களே. அதை புகைப்படங்களுடன் ரிப்போர்ட் செய்யலாம் என்பதே என் யோசனை.

“நல்ல யோசனை. நீயே இதைப் பண்ணிடு” என்றான் திருப்பதி.

“நானா?! அடப்போப்பா! நமக்கு காமெடிதான் வரும். இது நீ போய் பண்ணவேண்டிய கட்டுரை” என்றேன் நான்.

“ம்ஹூம். இதை நீதான் பண்றே. உன்னால முடியும். உன்கிட்ட விஷயம் இருக்கு. நீ மறைச்சு வச்சுக்கிட்டு காமெடியன் வேஷம் போடுறே. ஃபர்ஸ்ட் தாட்ல வர்ற வார்த்தைகளை விட்டுட்டு கொஞ்சம் சிரமப்பட்டு எழுது. இப்படியும் எழுத முடியும் உன்னாலன்னு மத்தவங்களுக்குப் புரிய வை” என்றான் அதீத நம்பிக்கையோடு திருப்பதி.

எங்களுக்கிடையே நடந்த வாத விவாதத்தில் வழக்கம்போல அவனே வென்றான்.

என் யோசனை ராவ் சார், அடுத்து மதன் சார் இருவரையும் கடந்து எம்.டி.யின் பார்வைக்குப் போனது.

கூப்பிட்டு அனுப்பினார் எம்.டி.

“இது நல்ல ஐடியாதான். ஆனால் நம்மால பண்ணமுடியாது. அந்தப் பிரச்னையை நாம் விமர்சிக்க முடியாது. இஸ்லாமிய அன்பர்களின் நம்பிக்கை அது. விமர்சிக்கும் சாக்கில் அவர்கள் மனம் புண்படும் விதமாக முடிந்துவிடும் அபாயம் இருக்கிறது. தவிர, அங்கேயெல்லாம் பத்திரிகையாளர்களை உள்ளே விட மாட்டார்கள். தேவையான தகவல் தர வாய்ப்பில்லை. புகைப்படம் எடுக்க முடியாது. அதனால் இந்த ஐடியாவை ட்ராப் செஞ்சுடலாம்” என்றார் எம்.டி.

என்னைப் பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டு வாதாடினான் திருப்பதி. “இல்ல சார், சரி தவறு என நாம் விமர்சிக்க வேண்டாம். இஸ்லாமிய நண்பர்கள் புண்படும் விதமாக கௌதம் எழுத மாட்டார். தேவையான தகவல்களையும் போட்டோக்களையும் சேகரித்துக்கொண்டு வருவதாக கௌதம் உறுதி சொல்கிறார். எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது. ஒரு வாய்ப்புக் கொடுத்துப் பார்க்கலாமே சார்!” என்றான்.

அரை மனதோடு சம்மதித்தார் எம்.டி.

எனக்கும் புகைப்படக்கார நண்பன் கே.ராஜசேகரனுக்கும் (இப்போது விகடனின் தலைமை புகைப்படக்காரன்) தெம்பு விதைக்கும் பேச்சை விதைத்தான் திருப்பதி. “உங்களால் முடியும். நம்புங்கள் முடியும்” இதுவே அவன் பேச்சின் மைய நரம்பு.

எங்களிருவரையும் மெரினா கடற்கரைக்கு அழைத்துப் போனான். ‘ஜொனாத்தன் லிவிங்ஸ்டன் ஸீகல்’ கதைகூடச் சொன்னான். பிரமிப்போடு கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம்!

இரண்டு நாட்களில் நானும் ராஜசேகரும் ஏர்வாடி கிளம்பினோம். மனசுக்குள் தயக்கம் இருந்தது உண்மையே!

அங்கே நாங்கள் என்ன செய்தோம், எப்படிச் செய்தோம் என்பதெல்லாம் பகிரங்கமாக எழுத முடியாது. தொழில் ரகசியம் அது. சரியாகக்கூட புரிந்து கொள்ளப்படாமல் போகலாம். ஆனால் யாருடைய மனதையும் புண்படுத்தக் கூடாது என்ற கவனத்துடனேயே செய்தி சேகரித்தோம். பேட்டிகள் எடுத்தோம். படங்கள் பிடித்தோம். சென்னைக்குத் திரும்பினோம்.

முதல் முறை எழுதிக் கிழித்துப் போட்டு, இரண்டாம் முறை எழுதி அதையும் கிழித்துப் போட்டு, மூன்றாம் முறை எழுதி திருப்பதியிடம் கொடுத்தேன்.

“சூப்பர்!” சொன்னான். அந்த 'சங்கிலி மனிதர்கள்' குறித்து வலியோடு கொஞ்சம் பேசினான்.

கட்டுரையையும் புகைப்படங்களையும் எடுத்துக் கொண்டு ராவ் சார், மதன் சார், எம்.டி. மூவரையும் சந்திக்கப் போனான்.

சில நிமிடங்களில் ‘தம்ஸ் அப்’ கைகளோடு வேகமாக வெளியே வந்தான்!

இதழ் விற்பனைக்கு வந்தது. ஒற்றைச் சாரள சூரிய வெளிச்சத்தில் கால்களில் கனமான இரும்புச் சங்கிலி பிணைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு மன நோயாளியின் க்ளோஸ் அப் புகைப்படம் கட்டுரையின் ஹைலைட்களில் ஒன்று.

இஸ்லாமிய சகோதரர்களின் மத நம்பிக்கையை விமர்சனம் செய்து விடாமல், மனித நேயத்தோடு எழுதப்பட்டிருந்தது கட்டுரை. கத்தி மேல் நடப்பது போன்ற சாமர்த்திய உத்தி. விகடன் கற்றுக்கொடுத்தது!

`அட நீயா இதை எழுதியது?!' என அலுவலகமே பாராட்டியது என்னை.

எம்.டி. கூப்பிட்டார் என்னையும், ராஜசேகரையும். போனோம்.
தன் பர்ஸிலிருந்து பணம் எடுத்து இருவருக்கும் தலா இரண்டாயிரத்தி ஐநூறு ரூபாய் கொடுத்தார்!

"நான் `முடியாது' என்றேன். முடித்துக் காட்டியிருக்கிறீர்கள். அதனால் என் அன்புப் பரிசு'' என்றார். சிலிர்ப்போடு திரும்பினோம் நாங்கள் இருவரும்.

"நண்பா இது உனக்கான பரிசுடா'' என்றேன் நான் திருப்பதியைப் பிடித்து!

அப்பாவி போலச் சொன்னான்.... "உன் ஐடியா. நீ போனாய். நீ எழுதினாய். எனக்கெப்படி இது சொந்தமாகும்?'' சிங்கிள் டீ மட்டும் வாங்கிக் கொடுக்கச் சொன்னான்.

என் எழுத்து புதிய பரிணாமம் பெற்றது அதன்பிறகு. பல சந்தர்ப்பங்கள். பல்வேறு சவால்கள். நேரம் வரும் போது ஒவ்வொன்றையும் விலாவாரியாக விளக்குகிறேன்.

பொற்காலமாகக் கழிந்தன விகடன் நாட்கள்.

திடீரென ஒரு சமயம் ஜூனியர் போஸ்ட் பத்திரிகையின் (அறிவிக்கப்படாத) பொறுப்பாசிரியராகப் பணியாற்றும் வாய்ப்பு எனக்குக் கொடுக்கப்பட்டது. இன்பமோ, துன்பமோ அதிர்ச்சிகள் திடுதிப்பெனத்தானே நிகழ்கின்றன.

குருவி தலையில் வைக்கப்பட்ட பனங்காய்! வைத்தவர்கள் மதன் சாரும், ராவ் சாரும். முறுக்கோடு தலையாட்டிவிட்டு வெளியேறியதும் புலம்ப ஆரம்பித்தேன்.

வந்தான் திருப்பதிசாமி!

"உன்னால முடியும்னு நான் அன்னிக்கே சொன்னேன்ல. நீ ஆஞ்சநேயர் மாதிரிடா. கலக்கு'' என்றான். டன் கணக்காக நம்பிக்கை கொடுத்தான்.

அத்தோடு நின்று விடவில்லை. கூடவே வந்தான்.
எனது ஆரம்பகால ஜூனியர் போஸ்ட்டுக்கு நிறைய பங்களிப்புச் செய்தான். எனக்கு தெம்பளிப்பும் கொடுத்தான்.

அவன் சொன்னதை நானே கொஞ்சம் நம்ப ஆரம்பித்தேன். ஆழ்வார்பேட்டை ஆஞ்சநேயரைச் சந்திக்க முடியாத சனிக்கிழமைகளில் கண்ணாடியில் என் முகம் பார்த்துக் கொண்டேன்!

அந்தக் காலகட்டத்தில் இயக்குநர் சுரேஷ்கிருஷ்ணாவிடம் உதவி இயக்குநராகச் சேர்ந்திருந்தான் திருப்பதி. பெரும்பாலும் அவன் வேலை ஹைதராபாத்தில்தான். ஒரு ஷெட்யூலுக்கும் அடுத்த ஷெட்யூலுக்கும் இடையே கிடைக்கும் ஓரிரு நாட்களில் விகடன் அலுவலகம் வருவான். பேசுவோம். டீ குடிப்போம். பீச் போவோம்.

அடுத்த வீட்டுக்காரியின் விலகிய முந்தானை முதல் அமெரிக்காவின் அணுகுண்டு ஆராய்ச்சி வரை சகலத்தையும் விவாதிப்போம்.

வாழ்க்கைப் படகு ஒரே திசையிலா பயணிக்கிறது. திருப்பங்கள் நிகழத்தானே செய்கின்றன. அப்படி ஒரு பெரிய திருப்பம் என்னையும் வழி மறித்தது.

ஒரு சில காரணங்களால் விகடனை விட்டு நான் வெளியேற நேர்ந்தது! ஒரு வார சஸ்பென்ஸூக்குப் பிறகே எனது ராஜினாமா ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டது. தெருவில் இறங்கி நடந்தேன்.

போன இடம் இண்டியன் எக்ஸ்பிரஸ்.

புது வீட்டுக்குக் குடி போயிருந்தேன் அப்போது. தேடி வந்தான் திருப்பதி.

"என்னடாது... என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லல'' என்றான்.

சொல்ல நினைத்ததையெல்லாம் சொன்னேன். முழுதாக சமாதானமான மாதிரி தெரியவில்லை அவன்.

ஆனாலும் தொலையாத நம்பிக்கையுடன் சொன்னான்... "இது உன் வாழ்க்கை. எது சரி எது தப்புன்னு மத்த எல்லாரையும்விட முடிவெடுக்கும் உரிமை உனக்குத்தான் இருக்கு. நீ செஞ்சதை நான் விமர்சிக்கலை. இனிமேல் விமர்சனம் செய்தும் அதனால் பயனில்லை. புதிய இடம். புதிய பதவி. உன்னால முடியும். தூள் கிளப்பு.''

நான் சொன்னேன்... "திருப்பதி, விகடனுக்கு நான் யாருன்னு நல்லாத் தெரியும். ஆனா, புது ஆபிஸுக்கு என்னை நான் யார்னு புரிய வைக்கணும். ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையோட என்னைக் கூப்பிட்டிருக்காங்க. அந்த நம்பிக்கையை சாயம் வெளுக்காம காப்பாத்திடணும். நேத்துத்தான் தொழிலுக்கு வந்த புது ரிப்போர்ட்டர் மாதிரி ஓடணும்.''

மொட்டை மாடியில் நின்றபடி பேசிக் கொண்டிருந்தோம். தூரத்தில் தெருச்சகதியில் குளித்துக் கொண்டிருந்த எருமை மாட்டைக் காட்டினான் திருப்பதி.

"இந்தச் சகதியே போதும் என திருப்திப்பட்டுக் கொண்டு அப்படியே சுகமாகக் கிடக்கும் எருமை மாடு மாதிரி யோசிக்காதே. அது என்றைக்கும் நல்ல தண்ணீர்க் குளத்தை நாடிப் போகாது. அதைத் தேடி அலைய வேண்டுமே என அங்கலாய்ப்போடு அப்படியே சோம்பிக் கிடந்துவிடும். நீ அப்படியல்ல, தேடு. தேடிக் கண்டு பிடி. மனச்சோர்வு அடையாதே. `நான் இவ்வளவு படித்தவன், விகடனில் நிறைய எழுதியிருக்கிறேன். நிறைய நிறையப் படித்திருக்கிறேன்' என்ற மமதையோடு சினிமாவுக்குப் போனால் எதையுமே எனக்குக் கற்றுக் கொடுக்க மாட்டார்கள். நேத்துதான் மஞ்சள் பையோடு ஊரிலிருந்து வந்தவன் போல புதிதாகப் போனால்தான் எனக்கு லாபம். பூஜ்ஜியத்திலிருந்துதான் மறுபடியும் ஆரம்பித்தாக வேண்டும். உழைப்புக்கு யோசிக்காதே'' என்றான்.

நிம்மதியாகத் தூங்கினேன் அன்று இரவு.

அதன்பிறகு அடிக்கடி சந்தித்துக் கொள்ள முடியவில்லை என்றாலும், டெலிபோனில் தொடர்ந்தது எங்கள் நட்பு.

அந்த இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் உத்தியோகமும் நெடுநாள் நீடிக்கவில்லை எனக்கு. ஒரே வருடத்தில் வெளியேறினேன்.
ஒரு டீ, ஒரு சிகரெட்... காலையில் பதவி விலகல் கடிதம் கொடுத்து, மாலையில் வெளியேறி விட்டேன்!

அடுத்து என்ன எனத் தெரியாமல் தடுமாற்றத்தோடு நான் நின்றிருந்த காலம் அது. ஓடிவந்தான் திருப்பதி.
என் வாழ்வில் புதிய அத்தியாயத்தை அவனே துவக்கி வைத்தான்.

திருப்பதி, நான், ராஜசேகரன் (இப்போது விகடனின் தலைமை புகைப்படக்காரன்), அருணாச்சலம் (இவனும் விகடனின் முன்னாள் மாணவ நிருபரே, அந்தச் சமயத்தில் சன் டி.வி.யில் நியூஸ் ரீடராக இருந்தான். இப்போது நாலைந்து கேரவேன் வைத்திருக்கும் தொழிலதிபர். பிரஷாந்த் உட்பட பல திரைப் பிரபலங்களுக்கு மேனேஜர்), மற்றும் சுபா (மாணவ நிருபராக இருந்தபோது எனக்கு ஒருங்கிணைப்பாளராக இருந்த இவர் இப்போது ராடன் டி.வி.யில் கிரியேடிவ் ஹெட்) ஐந்து பேரும் சேர்ந்து ஒரு நிறுவனம் ஆரம்பித்தோம்.

சுரேஷ் கிருஷ்ணாவிடமிருந்து வெளியேறி தனியாக படம் இயக்கும் வாய்ப்புக்காகக் காத்திருந்தான் திருப்பதி. அந்த நேரத்தில்தான் இந்தக் கூட்டணி.
டி.வி.க்கும், சினிமாவுக்கும் விளம்பரப் படங்கள் எடுத்துக் கொடுத்தோம். `நிஜம்' என்ற பெயரில் விஜய் டி.வி.க்காக ஒரு டெலி பத்திரிகை தயாரித்துக் கொடுத்தோம்.

டெலிவிஷன் என்னும் மீடியாவை எங்களுக்கு கற்றுக் கொடுத்தான் திருப்பதி. நல்ல பெயர் கிடைத்தது எங்கள் உழைப்புக்கும் படைப்புகளுக்கும்.

இந்நிலையில் குருட்டு அதிர்ஷ்டம் என்று சொல்வார்களே அப்படி ஒரு குருட்டு அடித்தது எனக்கு!
`என்னங்க சௌக்கியமா?' என்ற டெலிவிஷன் தொடரை விஜய் டி.வி.க்காக இயக்கித் தரும் வாய்ப்பு!
தயாரிப்பாளர் மூலிகை மணி வேங்கடேசன் என்ற பிரபல சித்த மருத்துவர். என் நலம் விரும்புவர்களில் முக்கியமானவர்.

"இதுஒரு டெலி ஹெல்த் பத்திரிகையாக வர வேண்டும். உன்னால் செய்து தர முடியுமா?'' என்றார்.
போனேன் திருப்பதியிடம். கைகளைப் பிசைந்தபடி நின்றேன்.

"உன்னால் முடியும். நம்பு. அடிச்சு தூள் கிளப்பு'' என்றான் என் மீது துளி நம்பிக்கையும் குறையாதவனாக.

கர்வத்தோடு களம் இறங்கினேன். இருபத்தாறு வாரங்கள் வெற்றிகரமாக வெளியானது `என்னங்க சௌக்கியமா?' எண்ணம், எழுத்து, இயக்கம்: ஜி.கௌதம்.

பல மாதப் போராட்டத்துக்குப் பின்னர் திருப்பதி சினிமா டைரக்டரானான். தெலுங்குத் திரையுலகம் அவனை அள்ளி அரவணைத்தது.
முதல் படம் `கணேஷ்'. வெங்கடேஷ், ரம்பா, மதுபாலா நடித்த அந்தப் படம் மாநில அரசின் ஏழு நந்தி விருதுகளை வாரிக் குவித்தது. ஷங்கரின் முதல் படமான ஜென்டில்மேனை விடவும் அட்டகாசமான படம்.

நாங்கள் பார்த்துக் கொள்ளும் நேரங்கள் அரிதானது.

ஒரு சுபயோக சுப தினத்தில் விகடனில் இருந்து அழைப்பு வந்தது எனக்கு!
`ஷாப்பிங் ப்ளஸ்' என விகடனுடன் இலவச இணைப்பாக வெளியான விளம்பர இதழை பொறுப்பேற்று நடத்தித் தர முடியுமா என்றார்கள்.

டெலிவிஷன் மீடியாவில் பண ருசி பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னால் முழு நேரப் பத்திரிகைப் பணிக்கு ஒத்துக் கொள்ள முடியவில்லை.

"நீங்கள் உங்கள் வேலைகளைப் பார்த்துக் கொண்டே இந்த வேலையையும் பாருங்கள்'' என ஸ்பெஷல் அனுமதி கொடுத்தார் ஜே.எம்.டி. (இப்போது விகடன் பதிப்பாளர். எம்.டி.யின் புதல்வர்).

பகுதி நேரமாக ஷாப்பிங் ப்ளஸ் வேலைகளையும், மிகுதி நேரத்தில் டெலிவிஷன் வாய்ப்புகளையும் செய்து கொண்டிருந்தேன்.

டெலிவிஷனில் ஒரு ரன், இரண்டு ரன் என ஓடி ஓடி எடுத்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு சிக்ஸர் அடிக்கும் வாய்ப்பையும் விகடனே கொடுத்தது.

'விகடன் பேப்பர்' ஆரம்பித்த சமயம்... அதற்கான டி.வி. விளம்பரம் எடுத்துத் தரச் சொன்னார்கள்.

ஐந்து லட்சம், எட்டு லட்சம் என யார் யாரோ வந்து பணம் கேட்டனர். `அதெல்லாம் முடியாது ஒரு லட்சம்தான் தருவேன். முடியுமா?' என்று கூறி திருப்பி அனுப்பினார் ஜே.எம்.டி.

விகடனில் எனது மறுபிரவேசத்துக்குக் காரணமான கே.பாலசுவாமிநாதன் (அப்போது விகடனின் ஜெனரல் மேனேஜர். இப்போது ஜெயா டி.வி.யில் வைஸ் பிரசிடெண்ட்) தான் எனக்கு அந்த வாய்ப்பை வாங்கிக் கொடுத்தார்.
விளம்பரத்துக்கான ஐடியாவை ஜே.எம்.டி.யிடம் சொல்லி, ஒப்புதல் வாங்கி, அலுவலகத்தில் முன்பணம் வாங்கி, நடிப்பதற்காக தலைவாசல் விஜய் உட்பட பலரிடம் பேசி நாள் குறித்து... விளையாட்டுப் போல எல்லாம் நடந்து விட்டது.
விடிந்தால் ஷூட்டிங். வியர்க்க விறுவிறுக்க உட்கார்ந்திருந்தேன் நான்!

ஒளிப்பதிவாளராக நான் தேர்ந்தெடுத்திருந்தது சினிமா (டும் டும் டும் உட்பட பல படங்கள்) ஒளிப்பதிவாளரான ராம்ஜி. P.C.SRIRAM சிஷ்யர்.

`அரைகுறை தொழில் நுட்பத்தோடு இவ்வள்வு பெரிய பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டு விட்டோமோ' என மனம் குழம்பிக் கொண்டிருந்த இரவு அது.

மூக்கு வியர்த்திருக்கக் கூடும். எங்கிருந்தோ போன் பண்ணினான் திருப்பதிசாமி.

"என்னடா என்ன பண்றே?'' நான் என் பயத்தைச் சொன்னேன்.

"உடனே கிளம்பு. வீட்டுக்கு வா. நான் இன்னைக்கு தான் ஹைதராபாத்ல இருந்து வந்தேன்'' என்றான். ராவோடு ராவாக தண்டையார்பேட்டையில் இருந்த அவன் வீட்டுக்குப் போனேன்.

கைவசம் நான் எடுத்துப் போயி இருந்த `ஸ்டோரி போர்டை' வாங்கிப் பார்த்தான்.

"அதான் பக்காவா ப்ளான் பண்ணியிருக்கியேடா. அப்புறம் ஏன் பயப்படுறே? உன்னால் முடியும். நம்பு. அடிச்சு தூள் கிளப்பு'' என்றான்.

டேபிளில் இருந்த ஒரு தெலுங்குப் பட வீடியோ கேசட்டை எடுத்து டெக்கில் ஓட விட்டான். ஸ்டோரி போர்டை ஒரு கையிலும், டி.வி. ரிமோட்டை மறு கையிலும் எடுத்துக் கொண்டு விளக்க ஆரம்பித்தான்.

"இதோ பார் இதுதான் டூ ஷாட். இது க்ளோஸப். இது மிட் க்ளோஸப். இது சஜஸ்சன் ஷாட்.''

ஒரு இரண்டு மணி நேரம் பாடம் நடந்தது.

"போடா போ. நாளைக்கு நான் வேற வேலை எதையும் வச்சுக்கல. வீட்லதான் இருப்பேன். நீ நம்பிக்கையோட ஷூட்டிங் நடத்து. எதுவாச்சும் டவுட்னா போன் பண்ணு. ஓடி வர்றேன்'' என்றான். தூங்கி விட்டான்.

விடியாத இருளில் நான் வீடு திரும்பினேன். குளித்து முடித்து சூரிய உதயம் பின்னணியில் ஷாட் வைக்கப் போய்விட்டேன்.

திருப்பதி என் பாக்கெட்டிலேயே இருப்பதாக ஒரு உணர்வு.

"ம் நடத்து. உன்னால முடியும்''

ஒரே நாளில் ஒரு லட்சம் பட்ஜெட்டில் ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல, மூன்று வெவ்வேறு விளம்பரங்கள் எடுத்து முடித்தேன்!

`பேக் அப்' சொல்லிவிட்டு திருப்பதிக்குப் போன் போட்டேன்.

"என்னடா கலக்கிப்புட்டியாம்ல'' என்றான்.

வெற்றிப் பெருமிதத்தோடு நிம்மதிப் பெருமூச்சும் கலந்து சிரித்தேன்.

அதன்பிறகு இரண்டு வருடங்கள் விகடன் நிறுவனத்தின் ஆஸ்தான விளம்பரப் பட இயக்குநர் நான்தான். இருபது படங்களுக்கு மேல் எடுத்துக் கொடுத்தேன். கோவை ஷோபா கார்னர், கேரளாவில் சபரி சோப் என சுமார் பத்து வெளி விளம்பரப் படங்களையும் இயக்கினேன்.

சில வருடங்களில்... மறுபடியும் வாழ்க்கைத் திருப்பம்!

ஒரு நன்றிக்கடன் தீர்ப்பதற்காக ஜெயா டி.வி.யின் மார்க்கெட்டிங் மேனேஜராகப் பதவி ஏற்றேன். தேடி வந்து கை குலுக்கினான் திருப்பதி.

"உன்னால் முடியும். அடிச்சுத் தூள் கிளப்பு.''

ஒரு வருடம் ஓடியது. பெயரோடும், புகழோடும் இருக்கும்போதே ஜெயா டி.வி.யிலிருந்து வெளியேறினேன். நேராக திருப்பதியிடம் வந்தேன்.

"டேய் என்னை உன் உதவி இயக்குரா சேர்த்துக்கோ'' என்றேன். `ஆஸாத்' என்ற தெலுங்குப் படத்தை இயக்கிக் கொண்டிருந்தான் அவன்.

"நீ எப்ப வேணும்னாலும் எங்கூட வரலாம். ஆனால், சினிமாவில் பூஜ்ஜியத்திலிருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டுமே. பணக் கஷ்டம் வரும். தாங்கிக்க முடியாது உன்னால். பிள்ளை குட்டிக்காரன் நீ. வீட்டுக்கு மாதம் முழுவதும் வருவது போல ஏதாவது பாதுகாப்புக்கு ஏற்பாடு பண்ணிவிட்டு வாடா'' என்றான்.

பேங்க் பேலன்ஸ் எல்லாம் துடைத்தெடுத்து சொந்தமாக ஒரு தொழில் ஆரம்பித்தேன். திறப்பு விழாவுக்கு வர முடியாததால் அடுத்த வாரம் வந்து வாழ்த்தினான் திருப்பதி.

"உன்னால் முடியும். நம்பு''

ம்ஹும். என்னால் அது மட்டும் முடியாமல் போய்விட்டது.

தொழிலில் நஷ்டம்!
பொள்ளாச்சியில் ஷூட்டிங்கில் இருந்த திருப்பதிக்கு போன் போட்டேன் உதவி கேட்டு.

"திருப்பதி உடனடியாக ஒரு லட்ச ரூபாய் பணம் வேணும். நாளைக்கு பேங்க்ல கட்டணும்''

"ஓடி வாடா'' என்றான். போனேன். எதுவும் பேசாமல் செக் எடுத்து நீட்டினான்.

"என்னாச்சுடா. தொழிலை கவனமா நடத்து. சினிமா கனவை கொஞ்சம் ஒத்திப் போடு. நான் எங்கேடா போகப் போறேன். நீ எப்ப வந்தாலும் என் ரெட் கார்பெட் உனக்கு'' என்று புத்தி சொன்னான்.
போராட்டமாகக் கழிந்தது வாழ்க்கை. திருப்பதியின் வாழ்க்கையும்தான்.
`மூன்றாவது படம் தமிழில்தான்' என கறாராக முடிவெடுத்து வாய்ப்புக்காக அலைந்தான். வென்றான்.

திருப்பதிக்கு `நரசிம்மா' படத்தை இயக்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது.
"தொழிலைக் கவனி. நிலைப்படுத்து. அடுத்த படத்தில் வந்து சேர்ந்து கொள்'' என்றான் திருப்பதி.

"ம்'' சொன்னேன்.

அவனிடம் நான் வாங்கியிருந்த கடன் கொஞ்சம் லேசாக எங்கள் அன்பை உரசிப் பார்த்தது! சிறு ஊடலுடன் நாங்கள் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொள்ளாமல் இருந்த ஒரு சில நாட்கள் அவை.

அந்த கறுப்பு சனிக்கிழமையை இப்போது நினைத்தாலும் ஈரல் குலை நடுநடுங்குகிறது!

அதிகாலை மணி மூன்றரை இருக்கும். செல்போன அலறியது. எடுத்தேன். தூக்கம் தூக்கிலிட்டுக் கொண்டது!

"நம்ம திருப்பதி...''

"என்னாச்சு திருப்பதிக்கு?''

"நைட் நடந்த ஆக்ஸிடண்ட்ல இறந்துட்டார். ஸ்பாட்லேயே எக்ஸ்பயர்ட்!''

செத்துப் போனான் என் நண்பன். கூடவே என் எதிர்காலமும் என் மேல் எனக்கிருந்த நம்பிக்கையும்!

இனி யார் சொல்வார் என்னிடம்... "உன்னால் முடியும். நம்பு'' என்று?!

இங்கே... இப்போது வலைப்பூவில் நான் பலரை ஊக்குவிப்பதைத் தொடர்ந்து சிங்கப்பூரிலிருந்து தோழி அனிதா பவன்குமார் எனக்கொரு மெயில் அனுப்பியிருக்கிறார்.
"மத்தவங்களை உற்சாகப்படுத்துவது ஒரு டேலண்ட். அது உங்ககிட்ட நிறைய இருக்கு கௌதம்''

என்னை நான் நிலைக்கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொள்கிறேன். திருப்பதிசாமி என்னில் கொஞ்சம் இருக்கிறான். அவனைச் சாக விட மாட்டேன் நான் சாகும் வரை!

நண்பர்களே! கையெடுத்துக் கும்பிட்டுக் கேட்டுக் கொள்கிறேன் உங்களை. உங்களுக்குள் இருக்கும் திருப்பதி சாமியையும், உங்களுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் திருப்பதிசாமியையும்கூட சாக விட்டு விடாதீர்கள்.

போதும் நண்பர்களே.. இதற்கு மேல் என்னால் என்னில் கரை புரளும் உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. கொஞ்சம் தனிமை வேண்டும் எனக்கு. இன்று சனிக்கிழமை... வீங்கிப்போன முகத்தோடு நாளைக் காலையில் உங்களைச் சந்திக்கிறேன்!

திருப்பதிசாமி பற்றி மேலும் படிக்க இங்கே சொடுக்கவும்..

முந்தைய 'எனக்குக் கொடுத்தார்கள், நீங்களும் சாப்பிடுங்கள்' : இங்கே